Gisteren was een rustdag. Behalve zwemmen in het zwembad, bubbelen in het bubbelbad en shoppen in de Shopping Center (avondeten) hebben we niets actiefs gedaan.
Vandaag gaan we daar verandering in brengen, we gaan naar de Daintree Rainforest en Cape Tribulation. Daintree Rainforest, vernoemd naar de geoloog Richard Daintree, is een regenwoud dat onderdeel uitmaakt van UNESCO werelderfgoed “Wet Tropics of Queensland”.
Cape Tribulation (Kaap Tegenspoed) kreeg zijn naam door de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook, nadat zijn schip in 1770 vastliep op het rif. Dit zou het punt zijn voor Cook en zijn bemanning waar “al hun problemen begonnen”. Bijzonder aan deze kaap is ook dat hier twee UNESCO werelderfgoed gebieden bij elkaar komen, het bovengenoemde regenwoud en Great Barrier Reef. Redenen genoeg om hier naar toe te gaan. Omdat het gebied zonder eigen vervoer en kennis van de omgeving lastig te bezoeken is, kiezen we uit vele aanbieders een guided tour die goed aangeschreven staat: Billy Tea Safaris.
Op de website lezen we: “Billy Tea Safaris is a small locally owned tour operator, which operates small personalised tours with custom built 4WD vehicles, and your naturalist guides have extensive knowledge of flora, fauna, St. of the area and aboriginal culture, which will ensure your day will be a memory of a life time”.
Onze “memory of a lifetime” begint al om 7.00 uur, als we worden opgepikt bij ons appartement door Finley (“you can call me Fin”) onze gids voor vandaag. Hij komt ons ophalen in zijn 4WD. We zijn de eerste passagiers, er moeten nog 11 anderen worden opgepikt in Cairns en enkele plaatsen aan de kust – ten noorden van Cairns.
We komen er al snel achter dat de website niet gelogen heeft. Fin -een echte Aussie- weet ontzettend veel van de omgeving, flora, fauna en de geschiedenis van het gebied. We zijn Cairns nog niet uit of hij heeft ons de oorspronkelijke houten huizen van de stad laten zien en daarnaast de hele geschiedenis en werkwijze van de “sugar cane” industrie verteld. Suikerriet – we zullen er nog veel over horen vandaag.
Na een korte stop op een strand (we zijn wat vroeg) pikken we onze laatste medepassagiers op. Fin vertelt eerst nog een anekdote over twee Duitse schipbreukelingen die hier voor de kust gestrand waren op een onbewoond eiland. Ze hebben jarenlang op een dieet van kokosnoten geleefd, voordat ze tegen hun wil werden opgepikt door een passerend schip en weer naar Duitsland werden gebracht. De twee wilden heel graag terug naar het eiland, maar hadden geen geld. Ze zijn uiteindelijk schatrijk geworden door een “geneeskrachtige” drank te verkopen (nl. melk uit de kokosnoot) en hebben vervolgens toch nog hun jaren kunnen slijten op het eiland.
Fin vertelt ook dat Cairns de laatste jaren volgens hem hard achteruit is gegaan. Er zijn veel mensen verhuisd uit de grote steden naar resorts vlakbij Cairns. De criminaliteit neemt toe en de natuur wordt verder verdreven.
We rijden langs de kust over de Captain Cook Highway richting het Noorden. Het begint een beetje te regenen maar volgens Fin is dat gewoon wat “liquid sunshine”. We rijden een flink stuk en zien onderweg suikerrietvelden, plantages met tropische vruchten en ’weilanden’ met kangoeroes en wallaby’s. In een bijna verlaten dorpje maken we een pitstop voor een kop koffie. We nemen beide een long black to-go (gewone kop koffie). De man achter de bar vult de meeneembekers bijna tot aan de rand en doet de deksels erop. Even later zitten wij met twee klotsende bekers hete koffie achterin de 4WD. Terwijl we over hobbelige wegen gaan en allerlei capriolen moeten uithalen om maar niet overgoten te worden met hete koffie, kunnen we alleen maar wachten totdat de koffie afkoelt. Babs en Hit gaan op safari hoor…
Even later komen we aan bij een pontje dat voortgetrokken wordt langs een staalkabel (cable ferry) en steken de Daintree rivier over. We rijden nu echt het National Park binnen. Fin vertelt dat aan deze kant van de rivier geen algemene nutsvoorzieningen zijn. Iedereen moet zorgen voor zijn eigen elektriciteit, water en afvoer. We komen langs de laatste benzinepomp (tevens supermarkt) op deze route, een teken dat we steeds verder van de bewoonde wereld vandaan gaan. We bestijgen de Alexandra Range en stoppen af en toe voor mooie uitzichten over de tropen en de zee.
Onze volgende stop is bij een “elevated National Park Boardwalk”, een soort houten pad op poten door een stuk regenwoud. Fin vertelt over de planten, bomen en dieren die we tegenkomen. Ook vertelt hij hoe een stuk regenwoud zich herstelt nadat bomen omvallen, bijvoorbeeld na een orkaan. Eerst komen de kleine planten, vechtend voor het zonlicht wat tevoorschijn komt. Dan komen steeds grotere planten, totdat uiteindelijk een paar bomen het overwinnen en steeds hoger groeien. Volledig herstel van een stuk woud duurt minimaal 20 jaar. Je kunt hier aan de bomen niet zien hoe oud ze zijn, ook niet als je ze omzaagt en de ringen telt. Je hebt hier meerdere seizoenen (de aboriginals erkenden er zes) en groeispurts per jaar. Een boompje van nog geen twee meter hoog kan even oud of ouder zijn dan de reus naast hem – in dat geval heeft hij nog niet de mazzel gehad om voldoende zonlicht te krijgen en wacht hij zijn kans af. Fin vraagt ons ook uit te kijken naar een “big chicken” de Southern Cassowary, een uniek dier dat hier in het regenwoud leeft. Hij houdt zich schuil vandaag, want we zullen hem niet zien.
Onze volgende stop is bij de Emmagen Creek, een beekje dat door het regenwoud stroomt. We gaan hier zwemmen in het verkoelende water, thee drinken en verschillende soorten tropisch fruit proeven. We stoppen bij een doorwaadbare plek in de beek en parkeren vlakbij het bordje “Pas op: krokodillen”.
Bepakt met picknickuitrusting lopen we een klein stukje langs de beek naar een open plek. We gaan eerst zwemmen, maar de groep vraagt zich af of hier dan geen krokodillen zijn? Aan de andere kant van de weg staat immers dat waarschuwingsbordje. Fin stelt ons gerust: “No worries, mate.” En hij voegt grappend toe: “It’s Crock-free Sunday today – and even if there were any, the Piranhas would have eaten them by now”. Uiteindelijk gaat bijna iedereen het heldere water in. We zwemmen tussen de vissen.
Na deze frisse duik zet Fin thee met water uit de beek (lokale Daintree tea). Het vat waarin hij de thee heeft gezet, zwiept hij met zijn armen een keer of vijf in het rond, zodat volgens hem alle losse theeblaadjes naar de bodem zakken. Hij maakt er een hele show van. Hij serveert de thee met een lokale broodkoek waar stroop overheen gaat. Na deze Australische theeceremonie snijdt hij verschillende soorten tropisch fruit en laat deze ons proeven. Stuk voor stuk vreemde (maar lekkere) smaken die we nog nooit eerder hebben geproefd – bijvoorbeeld een zwarte vrucht met een zoete avacadosmaak en een gele vrucht met een karamelsmaak. Deze tropische vruchtensoorten zijn ooit geïmporteerd en groeien hier in dit klimaat erg goed.
Hierna gaan we verder, op weg naar onze lunchlocatie, een half uurtje rijden. We stoppen eerst nog bij een strand waar we een mooi uitzicht hebben op Cape Tribulation. Vervolgens komen we aan bij Lync Haven, een opvangcentrum voor dieren. We krijgen de kans om zelf de kangoeroes en wallaby’s stukjes zoete aardappel te voeren. Het is erg leuk om deze (tamme) beesten van zo dichtbij te kunnen bekijken. Bij het opvangcentrum is een huisje met buitenplaats waar we gaan barbecuen. Fin gooit grote stukken vlees (geen kangoeroe uiteraard) op de grill en er staan heerlijke salades klaar.
Na een goede lunch gaan we op weg naar de laatste activiteit: een cruise over de Daintree rivier, langs mangroves en regenwoud op zoek naar Estuarine krokodillen. In een stille boot varen we over de rivier en gaan met onze ogen de oevers af op zoek naar een krokodil. Het eerste half uur vinden we er geen, maar uiteindelijk komen we op de weg terug een mannetjeskrokodil (ongeveer 12 jaar oud) tegen. Hij heeft ons gezien en spert zijn bek wijd open, waardoor zijn gevaarlijke tanden tevoorschijn komen. Gelukkig zitten wij in een boot en ligt hij op de kant!
Na ongeveer een uur is de cruise voorbij en gaan we ons vertrouwde busje weer in. Terug naar Cairns. Onderweg vertelt Fin weer honderduit (zoals hij de hele dag enthousiast heeft gedaan) over wat we zien en de geschiedenis daarvan. Als laatste komt het verhaal over suikerriet: “I promised I would tell you the full history and production of sugar cane. If you want to go to sleep, now is the time”. Het verhaal is toch boeiend en wederom inclusief anekdote. De suikerboeren in de omgeving waren vroeger machtige mannen met veel personeel. De omstandigheden voor de werknemers waren minder goed, het werk was gevaarlijk en ze werden slecht betaald. Bij het oogsten van het riet kwam je allerlei tropische gevaren tegen zoals dodelijke spinnen en slangen. In een poging de werkomstandigheden te verbeteren riepen de werknemers een vergadering bijeen met de machtige suikerboeren. De werknemers legden uit wat ze wilden, veiliger werk en beter loon. De suikerboeren moesten hier niets van weten. Ze zeiden dat ze de werkomstandigheden niet konden verbeteren en dat ze zeker niet van plan waren meer te betalen. Als de werknemers het niet goed genoeg vonden, dan moesten ze maar ergens anders gaan werken. Ze werden allemaal per direct ontslagen.
De werknemers waren furieus en ’s avonds, in een eigen vergadering besloten ze wraak te nemen op de suikerboeren. Ze staken ’s nachts alle suikerrietvelden in de fik. Toen ze de volgende morgen wilden gaan kijken hoeveel schade ze hadden aangericht waren ze stomverbaasd. Alles was uitgebrand, behalve het suikerriet, dat stond er nog. Maar alle spinnen, slangen en overige gevaren waren wel verdreven. Met hun actie hadden de werknemers onbedoeld het werk veiliger gemaakt. Vanaf die dag werden de velden altijd in de fik gestoken vlak voordat men ging oogsten.
Na dit verhaal zijn we weer aangekomen in Cairns en worden we netjes bij ons appartement afgeleverd. We zijn moe, verrijkt met vele indrukken en verhalen. We hebben een fantastische dag gehad en bedanken Fin voor zijn guided tour. Hij heeft nog één tip: “If it starts to rain, just go into the swimming pool and enjoy it!”
