Auteur: Bar

Vandaag komt er een eind aan onze fantastische reis. We moeten voor 15.00 uur onze camper inleveren in Auckland, maar onze vlucht gaat pas om 23.30 uur. Op de website van het vliegveld hebben we gezien dat een ‘express bus’ ons van en naar de stad kan brengen. Voor ons de ideale manier om ook nog een bliksembezoek aan Auckland in te lassen.

Op de camping pakken we onze tassen in en ruimen we ‘ons huisje’ van de afgelopen weken op. Nog een hele klus om met z’n tweeën tegelijkertijd op een kleine oppervlakte de tassen weer goed in te pakken!

Vanaf Coromandel is het nog ruim twee uur rijden naar Auckland. Een mooie bochtige rit langs de Pacific Ocean. We genieten nog een laatste keer van de fantastische vergezichten van Nieuw-Zeeland. Wat is het toch een prachtig land.

Om ongeveer 13.00 uur komen we aan bij de organisatie waar we de camper gehuurd hadden. Hij wordt gecheckt en we krijgen twee dagen huur terug, omdat er een probleem met de watertank was waardoor we deze niet konden gebruiken. We besluiten het geld te gebruiken voor een lekker diner in Auckland.

De camperverhuurders brengen ons naar het vliegveld, waar we onze tassen bewaakt achter kunnen laten. Vanaf het vliegveld nemen we de bus naar het centrum waar we nog een paar uurtjes rondlopen. Het is vooral een grote winkelstraat vanaf de haven met een paar pleintjes. In één van onze gidsen werd een restaurant aan ‘The Harbour’ aanbevolen, om zijn lekkere verse vismaaltijden. Na een korte inspectie ’s middags, besluiten we daar inderdaad te eten. Met een mooi uitzicht op de in- en uitvarende boten van de haven van Auckland, genieten we van een lekker visdiner.

Na het eten lopen we nog iets verder door over de westoever van de haven, waar een heel nieuw modern gedeelte is gebouwd. Een kleine markt, gezellige restaurantjes, hippe zeecontainers en muziek op straat. Het doet ons denken aan Christchurch of het Westergasfabriek terrein. Het geeft een hele andere indruk van de stad dan die we voor het eten hadden gekregen: gezellig en levendig!

Om 20.00 uur nemen we de bus terug naar het vliegveld, waar we met een goed gevulde maag het vliegtuig naar Shanghai instappen. Om af te kicken van het mooie Nieuw-Zeeland kijken we allebei in het vliegtuig ‘The Lord of the Rings’ films. We herkennen veel landschappen die we zelf gezien hebben.

Na een rommelige uit- en incheck ceremonie in Shanghai (tip: vlieg over Hong Kong!), wachten we op onze laatste vlucht naar Amsterdam. We zijn bijna weer thuis!

Rond half elf vertrekken we vanuit Wanganui naar het centrale middengebied van het Noordereiland. In ongeveer drie uur rijden we naar Whakapapa Village dat midden in het Tongariro National Park ligt. Onderweg maken we nog een korte stop bij een uitzichtpunt over de Whanganui River. Deze rivier is 290 km lang en daarmee één van de langste rivieren van het land. Langs de rivier loopt een weg die in veel gidsen wordt aanbevolen om af te rijden. Deze route is helaas op sommige grote stukken onverhard en daar mogen wij niet met ons ‘bakbeessie’ overheen rijden.

We rijden daarom over de gewone snelweg naar het noorden, maar deze weg is ook geen straf. We leren de landschappen van het Noordereiland al snel te waarderen: iets kleinere heuvels dan we gewend waren, maar wel heel erg veel achter elkaar. Hierdoor krijg je het gevoel dat je als reus wel even door dit landschap kan stampen.

In de middag komen we aan in Whakapapa Village waar we kamperen op een camping midden in het dorp. We besluiten om naar het Visitors Center te lopen, want we hebben gelezen over een mooie dagwandeltocht door het Tongariro National Park. Het National Park is in 1887 door een Maori leider geschonken aan de Nieuw Zeelandse regering en bestaat uit drie actieve volkanen: Ruapehu, Ngauruhoe en Tongariro. De wandeltocht die de Tongariro Alpine Crossing wordt genoemd, is een wandeling van 18,5 km langs deze drie vulkanen en wordt gezien als de beste dagwandeling van Nieuw Zeeland.

In het Visitors Center lezen we dat een deel van de route van de Tongariro Alpine Crossing gesloten is vanwege vulkanische activiteit van de Ruapehu. We kunnen maar tot de helft van de route lopen en moeten dan dezelfde weg weer terug. De dame in het Visitors Center verzekert ons echter dat het nog steeds zéér de moeite waard is. Ze adviseert ons wel goed voorbereid op pad te gaan met goede schoenen, voldoende, zonnebrandcrème en warme kleding. Je wandelt namelijk van 1100 meter naar 1900 meter – boven aan de top kan de wind nog wel eens koud zijn.

In de kleine supermarkt bij de camping slaan we voldoende energierepen en water in. We zorgen er verder voor dat we een rustige avond hebben, zodat we fit aan deze tocht kunnen beginnen.

De volgende ochtend gaat de wekker om 5.30 uur. We ontbijten snel en zetten de camper op een parkeerplek naast de camping. Voor de receptie van de camping worden we om 6.50 uur opgepikt door een touringcar die ons met een groep andere mensen op Mangatepopo car park afzet. Dit is het begin en eindpunt van de wandeltocht. Tijdens de rit moeten alle passagiers hun namen en contactgegevens op een lijst invullen. Men wil namelijk kunnen controleren of iedereen die afgezet is, ook weer terugkomt.

Om 7.30 uur beginnen we aan onze wandeling. De eerste vier kilometer gaat gemakkelijk. Het pad is licht stijgend, maar goed te bewandelen. We lopen door een heuvelachtig landschap met kleine waterstroompjes en begroeiing die lijkt op heide. Hoe verder we komen, hoe meer de stenen in de beekjes die van de berg af komen roestkleurig uitslaan. De omgeving wordt steeds rotsachtiger en in de verte zien we een grote vulkaan opdoemen. We komen echt in een vulkanisch gebied.

Na vier kilometer wordt het steeds steiler en krijgt het pad aangelegde traptreden omhoog. De stenen om ons heen worden steeds zwarter. Na twee uur komen we boven aan bij het eerste vlakke stuk. We hebben hier een mooi uitzicht op de vulkaan Ngauruhoe en er is een hele grote kale vlakte die echt lijkt op een maanlandschap. De route loopt hier dwars doorheen en onze voeten genieten even van de vlakke en rechte ondergrond.
Na het maanlandschap begint een tweede klim zonder aangelegd pad, met losse stenen en een zanderige ondergrond – we gaan kaarsrecht omhoog, maar wel volgens de officiële route. Af en toe komt er een windvlaag van rotte eieren voorbij. Dit zijn niet de geuren van onze medewandelaars, maar die van de actieve vulkaan.

Boven aangekomen hebben we fantastisch uitzicht over een rode krater, waar ook kleine wolkjes vanaf komen. Nog iets verder zien we de groenblauwe Emerald Lakes en nog iets verderop een groot blauw meer dat Blue Lake wordt genoemd. Op de achtergrond zien we grote wolken uit de vulkaan Ruapehu komen. Verder dan dit punt mogen we niet lopen. Stenen van een actieve vulkaan kunnen namelijk drie kilometer ver geslingerd worden.
We genieten van het uitzicht, eten een broodje en een energiereep en beginnen aan de weg terug. De steile stukken zijn bergafwaarts ook erg lastig. Je moet nog steeds goed kijken waar je je voeten neerzet, alleen is het wel een stuk minder vermoeiend.

Om 14.00 uur komen we terug bij de parkeerplaats waar we na drie kwartier opgepikt worden door de bus. Deze zet ons weer bij de camper af. Het was een fantastische tocht. We hebben in totaal 16 kilometer gelopen en zijn erg moe!
We zoeken daarom snel een camping aan het grootste meer van Nieuw Zeeland: Lake Taupo. Meer dan 22.000 jaar geleden is dit kratermeer ontstaan bij een gigantische vulkaanuitbarsting van de Taupo vulkaan.

Vanuit Marahau willen we via een ‘scenic route’ langs Nelson, Havelock en Picton naar Kaikoura rijden. Vooral het stuk tussen Havelock en Picton schijnt een mooie bochtige weg te zijn, met fantastische vergezichten.

Net nadat we Marahau uitrijden, slaan we een zijweggetje in om de ‘split apple rock’ te bekijken. Deze relatief kleine rots staat midden in het water en is helemaal rond. Geen uitstulpingen, geen rotsen, ‘gewoon’ een kleine ronde rots midden in de zee met hele gelijkmatige groene bebossing eromheen. Het lijkt net een doormidden gesneden appeltje.

We vervolgen onze weg naar Nelson. Hier houden we een koffiestop, bij een restaurant dat vlakbij een standbeeld van Abel Tasman staat. Abel Tasman en zijn officieren brachten delen van de westkust van Nieuw Zeeland rond 1642 in kaart. Daarnaast waren zij, aan het einde van datzelfde jaar, de eerste Europeanen die contact legden met de Maori.

Hierna rijden we naar Havelock waar we aan de bochtige en bergachtige weg beginnen richting Picton. Tijdens deze rit hebben we prachtige uitzichten over de Marlborough sounds. Deze sounds zijn net als onze eerder bezochte Milford Sound eigenlijk fjorden, gevormd door de verschuivingen van ijsformaties tijdens de ijstijden. De Marlborough Sounds bestaan uit meerdere Sounds en we krijgen vanaf de hoog liggende weg vooral goed zicht op de grootste en indrukwekkendste Sound: de Queen Charlotte. Als we over een paar dagen de overtocht naar het Noordereiland maken, dan zullen we deze Sound ook nog vanaf het water bekijken, want de ferry vaart hier door heen.

Langs de oostkust rijden we naar beneden richting Kaikoura. Onderweg bellen we met een organisatie die ‘zwemmen met dolfijnen’ organiseert en reserveren we deze activiteit voor de volgende morgen om 8.30 uur. We zijn nog net op tijd, want er waren nog maar vijf plekjes over.

Na een wandeling van ongeveer anderhalve kilometer komen we de volgende ochtend aan bij Encounter Kaikoura. We krijgen de nodige gadgets toegewezen: een wetsuit, een snorkel met bril, flippers en een digitale onderwatercamera. Nadat we alles gepast hebben, krijgen we een korte introductievideo te zien met uitleg over het verloop van de dag. We worden gewaarschuwd dat het een ‘open sea experience’ is en dat WIJ te gast zijn bij de dolfijnen in hun leefomgeving. Daarnaast wordt uitgelegd hoe je het beste de aandacht van de dolfijnen kan trekken, dat kan namelijk op drie manieren: 1. Geluid maken door je snorkel (dolfijnen kunnen deze geluiden heel goed waarnemen), 2. Handen langs je lichaam en bewegen als een dolfijn 3. Je adem inhouden en naar beneden duiken.

De groep wordt opgesplitst in kleinere groepjes en we worden met twee bussen naar de haven gebracht. Daar stappen we met 12 andere ‘dolfijne’ personen de boot in die met een trailer het water in wordt gereden, waarna we de zee op varen.

Na een kwartier varen hebben we al enkele dolfijnen gezien, maar nog geen grote groep. De schippers scannen de horizon af op zoek naar een grotere familie dolfijnen. Een kwartier later varen we tussen 200 vinnen… Deze gigantische groep dolfijnen zwemt aan alle kanten van onze boot. Snel zetten we onze maskers en snorkels op en trekken we onze flippers aan. Nadat het startsein heeft geklonken (de motor propellers staan dan uit) kunnen we via de achterkant van de boot het water inspringen en zwemmen we tussen se dolfijnen.

Onze tour heet ‘Encounter Dolfins’, maar de eerste minuten lijkt het meer op Encounter plankton… Het water is, zeker vergeleken met onze snorkelervaring in Cairns, erg troebel. Dit komt door al het voedsel dat hier in de zee zwemt. Iedereen probeert met de meest gekke toeter geluiden de dolfijnen te lokken. Vanaf de boot moet deze snorkelende groep volwassenen die oergeluiden maakt, echt een belachelijk schouwspel zijn geweest. Toch heeft het wel degelijk effect. Als we naar beneden blijven kijken dan zwemt er soms rakelings een dolfijn voor ons langs.

De dolfijnen zwemmen sneller dan wij, dus we moeten een paar keer terug naar de boot, die ons dan weer een paar honderd meter verderop afzet. Na vijf keer in het water te hebben gesprongen en met de dolfijnen te hebben gezwommen is dit deel van de tour voorbij. We trekken onze pakken uit en krijgen nog de gelegenheid om vanaf de boot mooie foto’s te maken.

Deze soort dolfijnen (Dusky Dolphins) staat bekend om hun kunstjes. Af en toe duiken ze uit het water en vliegen ze een stukje verder het water in. Er zijn ook waaghalzen die recht omhoog uit het water schieten, een salto doen à la Epke Zonderland en vervolgens het water weer induiken. Het is een uitdaging om deze duiken op het juiste moment vast te leggen, maar we hebben een paar mooie foto’s van vliegende dolfijnen weten te maken.

Helaas moeten we daarna weer terug. Onderweg naar de haven zien we nog een albatros en een zeehond. Na een warme douche, een lekkere lunch met koffie keren we terug naar de camping voor een relaxmiddag.

Morgen steken we over naar het Noordereiland.

Op veel momenten tijdens onze reis zien we dingen die de ontdekkingsreiziger James Cook een paar honderd jaar eerder al heeft gezien. Dit begon direct bij het zien van de baai van Sydney en ook hier in Nieuw-Zeeland worden we vaak geconfronteerd met de reizen van Cook. Zo schreef hij in mei 1773 in zijn dagboek: ‘The most mischievous animal here is the small black sandfly which are exceeding numerous … wherever they light they cause a swelling and such intolerable itching that it is not possible to refrain from scratching and at last ends in ulcers like the small Pox.’

Ook wij ontkomen niet aan de ’Sandfly’, een vliegje zo groot als een fruitvlieg, maar zo hardnekkig als een hyperactieve steekvlieg. De vrouwtjes steken je wanneer ze maar kunnen. Voor het slapengaan op onze DOC kampeerplaats werden we al lek gestoken en hebben we vele malen ’in de handen geklapt’ voordat we konden gaan slapen. We hebben ons ingesmeerd met zonnebrandcrème waar deet in zit. Op zich werkt dit goed, maar de ’sandflies’ weten je binnen een paar minuten aan te wijzen waar je niet bent ingesmeerd. Wanneer je ze dood probeert te slaan en ze op de grond vallen dan kijken ze je even venijnig aan, ze strijken hun vleugels glad, draaien zich rustig om en vliegen vrolijk verder. Gelukkig komen ze op licht af en zijn ze daardoor makkelijk te vangen.

Bij het wakker worden staan er wel weer een stuk of twintig voor de deur. Babs besluit om dan maar via de binnenkant naar de cockpit van de camper te gaan – helaas is Hit hier net niet soepel genoeg voor en hij moet snel buitenom. We hebben ontbeten, zeggen het uitzicht van de fjorden en de beek vaarwel en vertrekken.

Via Te Anau rijden we naar Queenstown. Onderweg gebeurt iets waar we al vanaf Christchurch naar uit hebben gekeken. In Amsterdam is het voor een toerist een ‘must’ om bij een fietspad bijna te worden aangereden door een fietser met haast. En in Nieuw Zeeland moet je een keer op de snelweg gestopt worden om plaats te maken voor een kudde schapen die naar een ander weiland verhuizen. Door een ‘boerenzoon’ werden we aangehouden en vriendelijk verzocht om even te wachten op zijn passerende kudde. We vonden dit natuurlijk niet erg en als ware toeristen hebben we onze camera’s tevoorschijn gehaald om dit memorabele moment vast te kunnen leggen.

Nog vol van toeristische sensatie rijden we verder naar Queenstown. Een stad van waaghalzen die in de winter druk bezocht wordt door skiërs (het ligt dichtbij meerdere skigebieden) en in de zomer een trekpleister is voor vakantiegangers gezien haar bergachtige ligging aan Lake Wakitipu voor skydivers en rafters. Vlak achter Queenstown ligt het dorp Arrowtown en we besluiten daar te lunchen. Arrowtown is een goed bewaard goudmijn stadje. De hoofdstraat heeft nog oude koloniale straten met hoge bomen aan de zijkanten en oude winkels. Met een korte wandeling door deze straat waan je je in het verleden. Naast de goed bewaarde oude huizen heeft Arrowtown ook een Chinese nederzetting. Chinezen speelden namelijk een grote rol in de geschiedenis van Arrowtown na 1865, toen ze uitgenodigd werden daar te komen wonen en werken in de goudmijnen die inmiddels verlaten waren door de westerlingen. Hoewel ze waren uitgenodigd, werden ze hun leven lang als tweederangsburgers behandeld. Een kleine openluchtmuseum laat zien waar en hoe de Chinezen in deze tijd in Nieuw Zeeland woonden.

Na een flinke pizza-lunch vervolgen wij onze weg via Lake Wanaka en Lake Hawea naar Haast. Beide Lakes liggen naast elkaar en worden gescheiden door een klein stukje land dat ‘de nek’ wordt genoemd. Het zijn gigantische meren van wel 10 kilometer breed en 50 kilometer lang, omringd door bergen. Het plaatje van de uitzichtpunten laat zich raden….

Nadat we de meren achter ons hebben gelaten rijden we verder naar Haast. Voordat we daar aankomen, komen we nog langs een brug die ook wel de ‘Gates of Haast’ worden genoemd. Onder deze brug buldert de Haast rivier door en deze rivier wordt af en toe belemmerd door gigantisch grote stenen die naar beneden zijn gevallen vanaf de berg. Hierdoor krijgt de rivier een heftige en krachtige stroming, langs deze grote obstakels heen. Na de Gates of Haast stoppen we nog eenmaal bij een mooie waterval voordat we bij onze camping in Haast aankomen.

’s Ochtends nadat we het afvalwater van onze camper gedumpt hebben en de watertank gevuld hebben met vers water, vertrekken we vanaf het dorpje Haast verder langs de westkust naar het noorden. We rijden vandaag langs twee gletsjers: de Fox Glacier en de Franz Josef Glacier. Beide erg bijzonder door het feit dat ze zo dichtbij de kust én het regenwoud ontstaan zijn.
Als we na twee uur rijden bij de Fox Glacier aankomen is het regenachtig en bewolkt. De wandeltocht naar het gletsjerijs van anderhalf uur lijkt ons daarom niet verantwoord. Na een lekkere warme pompoensoep vervolgen wij de bochtige bergweg naar de Franz Josef Glacier die maar 25 kilometer rijden verderop ligt. Daar kunnen we de auto dichtbij de start van een kortere wandeltocht parkeren. Slechts 15 minuten wandelen door het regenwoud brengt ons naar een uitkijkpunt van de gletsjer. Met een kleine argwaan voor wandeltochten bergopwaarts, trekken wij onze wandelschoenen weer aan. We weten nog niet precies wat voor een tocht ons te wachten staat, maar de eerste meter door het regenwoud zijn in ieder geval vlak en een fluitje van een cent voor ons als hikers. Na tien minuten staan we op het uitkijkpunt dat een grote open vlakte met steen is, die nu slechts voor één tiende gevuld is met stromend water van een beek. De omvang van de open plek doet ons vermoeden hoe groot deze beek kan zijn als het smelten van de sneeuw na de winterperiode wordt ingezet. Rechts achterin van de open plek zien we het begin van de berg met de sneeuw en het ijs liggen. Heel bijzonder, want gletsjers worden normaal geassocieerd met meters hoge bergen, maar deze sneeuw met ijslaag lag op slechts 200 meter hoog. Zonder enig bergpaadje of traptreden konden we via een rechte weg naar dit ijsplakkaat lopen. De aangegeven wandeltijd van 1,5 uur (heen en terug) naar deze gletsjer geeft jullie misschien een idee hoe groot deze stenige open vlakte moet zijn geweest.
Langzaam begint het weer wat op te klaren en als we bij de camper terug zijn kunnen we inmiddels zien hoe hoog de gletsjer doorloopt.

Na de Franz Josef Glacier rijden we verder naar Hokitika dat 100 kilometer noordelijker aan de kust ligt. Vanaf daar willen we morgen de Arthur’s Pass landinwaarts afrijden, waarna we vervolgens onze weg richting het noordelijke gedeelte van het zuidereiland zullen afleggen.

Vanuit Cromwell vertrekken we vandaag naar het zuiden. We willen een grote afstand afleggen: eerst de State Highway 8 een heel stuk naar beneden richting de kust en vervolgens langs de oostelijke kustlijn naar het westen.
De State Highway 8 naar het zuiden is geen toeristische route. We komen dan ook weinig andere campers tegen. De omgeving blijft echter geen straf. Na elke heuvel is het weer een verrassing wat we te zien krijgen: groene bergen met bomen en hoog gras, rotsige bergen met gegroepeerde stenen (wij noemde ze voor het gemak even ‘Hunebedden’) of gewoon opeens een mega groot meer. Het is allemaal mogelijk in Nieuw Zeeland.

Na twee uur cruisen besluiten we een kopje koffie te drinken in Lawrence. Lawrence is een dorpje van 500 inwoners, maar in de tijd dat er in die omgeving goud te vinden was, was het een stad met ongeveer 20.000 bewoners. Nadat het goud op was vertrok de bevolking, maar dit dorpje heeft zijn charme gehouden. Het oogt vriendelijk met zijn cafeetjes, huizen en supermarkt.

We vervolgen onze route naar de kust en nemen vanaf Balcultha de ‘Tour of the Catlins’. Deze tour is vernoemd naar een van de eerste landeigenaren van dat gebied uit 1840. Het is een ‘scenic route’ waarbij de Kiwi’s bij elke bezienswaardigheid aangeven waar deze zich bevindt en hoe je je weg kunt vervolgen. Wij besluiten deze route te volgen en af en toe onze ogen de kost te geven bij de suggesties van bezienswaardigheden.
We stoppen als eerst bij Kaka point, waarbij we fantastisch uitzicht hebben over de Pacific Ocean. Er schijnen ook zeeleeuwen, zeehonden en pinguïns te leven, maar helaas laten zij zich niet zien.

We rijden door langs de oostkust en zien de ‘Purakanui falls’ aangegeven staan. Deze lijken ons wel de moeite waard voor een bezoekje dus we slaan linksaf. Helaas waren de Kiwi’s vergeten aan te geven dat de weg overging in een ongeasfalteerde weg, dus reden we héél voorzichtig (20 km/h) met ons ‘bakbeessie’ over een rotsig stenen pad. Gelukkig trok onze camper dit goed en kwamen we na twintig aan op de parkeeplaats voor de watervallen. Een korte wandeling van 10 minuten door het bos bracht ons bij een grote waterval, waar een rivier naar beneden kletterde over 20 meter via een aantal brede plateaus. Het had net geregend waardoor de waterval met veel lawaai en kracht naar benden viel. Daarnaast scheen de zon precies tussen de bomen door op het vallende water, wat weer een schitterend plaatje opleverde.
Via de andere kant reden we terug (waar we slechts een paar stukken ongeasfalteerde weg tegenkwamen) en reden door naar de volgende bezienswaardigheid: de Cathedral Caves.

Deze Caves zijn alleen te bezichtigen bij laag tij en bij de ingang staat aangegeven dat dit morgenochtend vanaf 11.00 zal plaatsvinden. We besluiten daarom in de buurt een camping te zoeken zodat we morgenochtend als eerste voor de poort staan en na het bezoek aan de Caves de Tour of the Catlins voort te zetten.

Dinsdag 8 januari was ons laatste dag in Cairns. We hadden beide een redelijk kleurtje gekregen na de boottocht naar het rif, dus we besloten die ochtend de verkoeling op te zoeken voor de verbrande plekken en bleven lekker een half dagje aan het zwembad. Het was immers de laatste dag dat we daarvan konden genieten. Daarnaast moesten we ons nog meer inlezen in de reisboeken van Nieuw Zeeland, zodat we een plan konden maken zodra we op donderdagmiddag in Christchurch aan zouden komen. Waar kan dat nu niet beter dan op een ligstoel aan een zwembad?!

Om 15.00 uur werden we bij ons appartement in Cairns opgepikt en naar het vliegveld gebracht om naar te Brisbane vliegen. Brisbane is een studentenstad aan de ‘Golden Coast’ van Australië. Grofweg ligt het tussen Cairns en Sydney in. Opvallend is wel dat het in dezelfde staat ligt als Cairns, maar het alsnog 2 uur vliegen is. Bizarre afstanden hier…… Veel hebben we niet van de stad gezien, want we vlogen de volgende ochtend (woensdag 8.30 uur plaatselijke tijd) weer door naar onze eigenlijke bestemming Christchurch in Nieuw Zeeland.

De vlucht tussen Brisbane en Christchurch viel ons mee; het was maar drie uur vliegen. We hadden ons voorbereid op een vlucht van zes uur, maar dat was inclusief de tijdzones. We lopen nu PRECIES 12 uur op jullie voorruit. Op dit moment is het hier bij ons 16.30 (en we zullen dus strakjes al lekker aan de borrel beginnen 😉 ) en bij jullie breekt de dag pas aan.

In Christchurch werden we opgepikt door de organisatie waarbij we de camper gehuurd hebben: Happy Camper. We werden door hen naar de standplaats van de campers geleid, waar de camper die voor ons bestemd was al klaar stond. En wat is het een plaatje! Alles erop en eraan: een keukentje met twee gaspitten, een magnetron, een ijskastje, een gootsteen, een watertank, twee banken en een tafel die je ’s avonds kan omtoveren tot een bed en een extra accu waarmee we alle huishoudelijke apparaten maximaal 36 uur zonder op te laden kunnen laten werken.
Daarnaast is hij gelukkig niet al te groot, waardoor het prima is om mee te rijden. Een uitdaging blijft natuurlijk het links rijden (linksaf = kleine bocht, rechtsaf = grote bocht), maar ook daar is over nagedacht want de camper is een automaat dus dat scheelt een hele klap op de rotondes.

Hit besloot eerst achter het stuur te kruipen, dus toen alle papieren getekend waren en de camper geïnspecteerd was, gingen we op weg naar de supermarkt. Hier wilden we voor een paar avonden avondeten en ontbijt inslaan. Heerlijke lokale producten, zoals bijvoorbeeld bijzonder gekleurde bloemkolen. Ze hadden niet alleen witte, maar ook gele en paarse. We besloten eerst de gele uit te proberen en de volgende keer een paarse te kopen.

Het eerste nachtje in de camper brachten we door op een camping in Christchurch. Vanuit daar zullen we de komende dagen onze tour door het Kiwi-land starten. Morgen gaan we de stad Christchurch bekijken (de grootste stad van het zuidereiland) en daarna door naar Akaora bij de Banks of Peninsula.